فناوری لمس اشیا از روی نمایشگر

در حال حاضر ویبره یا همان لرزش جزو معدود احساس های فیزیکی است که ما از تلفن های همراه مان دریافت می کنیم. اما این کافی نیست. می دانید که روزی خواهد رسید که می توانید چیزهایی را روی نمایشگر تلفن یا تلویزیون خانه لمس کنید و آن روز در حال نزدیک شدن است. شرکتی به نام Senseq که روی فناوری های لمسی کار می کند یک تبلت آزمایشی با چنین امکانی را ارایه کرده است.

این طرح اولیه به شما حس بافت های مختلف اشیا را روی نمایشگر می دهد و این کار را از طریق ایجاد یک میدان الکترواستاتیک انجام می دهد. وقتی بخش های مختلف نمایشگر را لمس می کنید این میدان سبب می شود که انگشت شما میزان اصطکاک متفاوتی را در بخش های مختلف احساس کند و دقت این میدان سبب می شود که حسی واقعی از لمس یک شی پیدا کنید.

جالب اینجا است که برای این احساس نیاز نیست حتما انگشت خودتان را روی نمایشگر حرکت بدهید و حتی با لمس نقطه ای نمایشگر هم تفاوت را احساس خواهید کرد.

این احساس می تواند برجستگی خطوط یا لبه اجسامی که تصویر آن در مقابل شما قرار دارد را روی نمایشگر برای شما شبیه سازی کند یا اینکه شما در حال دیدن تصویر یک پارچه ابریشم هستید، حالا می توانید بافت آن را از روی نمایشگر لمس کنید. کافی است فکر کنید که این فناوری چه کاربردی هایی در بازی ها، ویدیوها، وبگردی و… می تواند داشته باشد.

با وجود اینکه فناوری شرکت Senseq فعلا در مرحله ابتدایی است اما چون در پیاده سازی آن از هیچ قطعه متحرکی استفاده نشده، به نظر می رسد که به راحتی می توان آن را در گجت های مختلف پیاده سازی کرد و خود این شرکت می گوید که می توانید طی دو سال آینده منتظر ورود این فناوری به بازار باشید.

منبع

پتنت ترول

خواننده‌های دائمی نارنجی می‌دانند ترول کیست. ترول یا Troll به دنبال توجه است و تنها راهی که برای اینکار پیدا می‌کند، دعوا راه انداختن است. معنی Patent هم روشن است. به گفته ویکیپدیای فارسی، پتنت یا حق انحصار، حق امتیاز (پتنت) حق انحصاری است که در قبال اختراع ثبت شده به مخترع یا نماینده قانونی او اعطا می‌شود.

ترکیب این دو مورد با هم، ما را به معنی پتنت ترول می‌رساند: شرکتی که از طریق داشتن پتنت‌ها برای دیگران مزاحمت و برای خود توجه (پول) تولید می‌کند.

پتنت‌ها ساخته شدند تا در حین پیشرفت علم و تکنولوژی، به مخترعین فرصت بهره‌وری از اختراعشان را بدهند. پانصد سال قبل از مبدا تاریخ فعلی، شهر سیباریس در یونان باستان قانونی تصویب کرد که به موجب آن «هر کس اختراعی کند که باعث بهبود آسایش دیگران شود، می‌تواند برای یکسال به طور انحصاری از منافع آن استفاده کند». در صورتی که چنین قوانینی وجود نداشتند، مخترین باید اختراعات خود را از بقیه مخفی می‌کردند اما با بودن قانون «حق انحصاری»، مخترعین می‌توانستند اطمینان خاطر داشته باشند که در صورت اختراع چیزی و اطلاع رسانی در مورد آن به عموم مردم، تا زمان معقولی خواهند توانست از آن سود کسب کنند.

اما این مفهوم با دنیای دیجیتالی امروز به مشکلاتی برخورده. این روزها پتنت به طور متوسط بیست ساله است. یعنی سود یک اختراع برای بیست سال در انحصار صاحب حق انحصاری آن اختراع خواهد بود. اما اولا تکنولوژی امروز عمری بسیار کوتاهتر از بیست سال دارد و دوم اینکه مشکل اصلی این است که چه چیزی قابل پتنت شدن است؟

در قانون آمریکا، چیزهایی قابل پتنت شدن هستند که تازگی داشته باشند و بدیهی هم نباشند. مثلا کسی نمی‌تواند یک شکل خاص از ابر را پتنت کند چون ابر چیزی طبیعی و بدیهی است. یا مثلا کسی نمی‌تواند در حال حاضر چرخ را پتنت کند چون جدید نیست.

اما وقتی بحث از نرم‌افزار و تکنولوژی‌های جدید باشد، بحث پیچیده‌تر است.مثلا در حال حاضر شرکت‌های زیادی در حال پتنت کردن چیزهایی غیرقابل باور هستند. مثلا یک شرکت هر آیکونی که اطرافش به جای مربع کامل، کمی گرد باشد را در اختیار گرفته، یک شرکت دیگر هر جلسه‌ای که چهل دقیقه طول بکشد را و چند هزار شرکت دیگر تک تک ژن‌های کشف شده بشر را!

اینجا بحث احمقانه می‌شود. جدا کردن چیزهای بدیهی از «اختراع» سخت‌تر شده و در عین حال پتنت که ساخته شده بود تا باعث پیشرفت علم بشود، دارد مانند یک ترمز همه را عقب نگه می‌دارد.

اما در این میان پتنت ترول‌ها بدترین چیز هستند. این شرکت‌ها بر خلاف مثال‌های بالا بدون اینکه هیچ اختراعی بکنند و بدون اینکه هیچ تولیدی داشته باشند و در اکثر موارد حتی بدون اینکه کوچکترین ایده‌ای در مورد تکنولوژی‌ داشته باشند، پنت‌های قدیمی که بعضا هیچ گاه هم استفاده نشده‌اند را از شرکت‌ها و مخترعین دیگر می‌خرند و با بردن آن‌ها به دادگاه، ادعای خسارت‌های عظیم از شرکت‌های بزرگ می‌کنند.

مثلا در موردی جدید، شرکتی به نام دیجیتود شکایتی علیه آمازون، بلک‌بری (ریم)، ال.جی.، سونی، سامسونگ، نوکیا، موتورولا و اچ.تی.سی. پر کرده است مبتنی بر پتنتی درباره اجرای دستورات از راه دور.

این شرکت بیشتر از ۵۵۰ پتنت از دیگران خریده. تقریبا تمام این پتنت‌ها قبلا توسط هیچ کسی استفاده نشده‌اند و فقط ایده‌ای هستند که زمانی کسی داشته و حالا به یک ترول پتنت فروخته. این ترول با ادعای در اختیار داشتن حق انحصاری این ایده‌ها، شروع به شکایت از انواع و اقسام شرکت‌ها می‌کند. شرکت‌های مورد شکایت حتی در صورت پیروزی در دادگاه، بین پانصد هزار تا دو میلیون دلار خرج وکیل و غیره خواهند کرد و حتی ممکن است در زمانی که دادگاه جریان دارد، فروش دستگاه‌های مورد شکایت قانونا ممنوع شود. پس این شرکت‌ها ترجیح می‌دهند تا به جای رفتن به دادگاه، پولی به شرکت شکایت کننده بدهند و بحث را بیرون دادگاه خاتمه دهند.

این جریان حتی در شرکت‌های بزرگ هم جریان دارد. مثلا در حال حاضر مایکروسافت ادعاهایی در مورد اندروید دارد. گوگل می‌گوید این ادعاها باطل هستند اما خیلی از شرکت‌ها که حوصله رفتن به دادگاه را ندارند و آن را از نظر مالی به ضرر خود می‌بینند، قبول کرده‌اند که به ازای هر گوشی کمی پول به مایکروسافت بدهند تا از آن‌ها شکایت نکند. مشکلی اصلی این جریان، پول در آوردن یک شرکت نیست بلکه درگیر شدن شرکت‌ها در بحث‌های حقوقی است و صرف شدن منابع در دادگاه‌ها و در نهایت سودآوری بیشتر یک شرکت بسیار کوچک متشکل از ده کارمند و پنجاه وکیل نسبت به یک شرکت نویسنده نرم افزار و تولید کننده.

بازار پتنت ترول‌ها در حاضر شدیدا داغ است. با «کشف شدن» ژنوم انسانی، چند هزار شرکت مشغول ثبت کردن انواع و اقسام ژنوم‌های قابل تصور هستند. مثلا یک شرکت «نواختن سریعتر موسیقی از طریق تحریک یک ژن خاص» را پتنت می‌کند و تا بیست سال آینده اگر کسی به این تکنولوژی دست پیدا کند، باید به این شرکت پول بدهد. یا شرکت دیگری «فرمولی برای کشف اینکه دو نفر تا چه حد ممکن است به هم علاقمند باشند» پتنت می‌کند و از این به بعد تمام سایت‌های دوستیابی که آدم‌ها را به همدیگر معرفی می‌کنند باید به آن باج بدهند.

مشکل عمیق‌تر وقتی است که حتی این شرکت‌ها ایده را هم نداشته باشند و تنها کاری که می کنند خریدن پتنت از دارندگان آن‌ها و دادن آن به بخش حقوقی خود است. اگر قرار است تکنولوژی کماکان به جلو برود و اختراع هنوز مهمتر از دلالی باشد، این مشکل باید حل شود. در حال حاضر هم گفتگوهای زیادی در این مورد در جریان است تا قانون جدیدی تصویب شود که بتواند در عین حفظ حقوق مخترع، جلوی دلالان ایده‌هایی که حتی به اجرا در نیامده‌اند را هم بگیرد.

منبع

کشف منابع عظیم آب مریخی توسط دانشمندان اروپایی، قدمی دیگر برای ز

فضاپیمای اکتشاف مریخ آژانس فضایی اروپا به تازگی مقادیر بزرگی از آب یخ زده را در عمق ۲۰ متری سطح سیاره سرخ، در منطقه کوهستانی Phlegra Montes کشف کرده است. که احتمالا این منبع می تواند در آینده مورد استفاده گروه های جستجوگر انسانی سیاره مریخ قرار گیرد.

آژانس فضایی اروپا ادعا می کند که تصاویر نشان می دهند در lobate debris aprons کوه ها در طول زمان به آهستگی پایین رفته اند. این فرو نشستن تقریبا شبیه اتفاقی است که برای سطح پوشاننده یخچال های طبیعی در کره زمین به وقوع می پیوندد. گفته می شود که ماهواره مدارگرد اکتشاف مریخ ناسا هم تا حدی این مطلب را تایید می کند و «قویا نشانه های حضور احتمالی آب در عمق ۲۰ متری lobate debris aprons را تایید می کند.»

این موضوع، خبر بسیار خوبی برای کاوش و کوچ به همسایه سرخ رنگ مان است. زیرا آب یکی از عناصر مهم و حیاتی برای زنده ماندن، ایجاد گروه ها و تشکل کلونی و تمدن در طول تاریخ در هر مکانی بوده است. البته هنوز باید صبر کنیم تا کسی پیدا شود و یک ماشین گداخت هسته ای غول پیکر اختراع کند، تا با تبدیل تمام این یخ ها به یک اتمسفر و جو جدید آنجا را برای سکونت انسان ها آماده سازد.

نظر شما درباره سفر به دیگر سیاره ها چیست؟ فکر می کنید مریخ اولین مقصد انسان مهاجر است؟

مطالب مرتبط:
پرتاب آزمایشگاه علمی مریخ، آغاز ماموریت بلندپروازانه ناسا به سیاره سرخ
شخم زدن خاک مریخ در جستجوی حیات

منبع

نتایج یک تحقیق: بسیاری از مردم بدون هیچ دلیلی آنلاین می شوند

این یک حقیقت ملموس و آشکار است که امروزه برای بسیاری از مردم اینترنت به یکی از ابزارهای دلپسند جهت گذران وقت های تلف شده تبدیل شده است. حال پروژه تحقیقاتی اینترنت و زندگی آمریکایی که در مرکز تحقیقاتی Pew در حال انجام است، اعداد و ارقام جالبی را نشان داده است. طبق نتایج این تحقیقات، نیمی از افرادی که آنلاین می شوند، در حقیقت هیچ کار خاصی برای انجام دادن ندارند!

یک آمارگیری تلفنی توسط این شرکت نشان داده که ۵۳ درصد از افراد در گروه سنی ۱۸ تا ۲۹ سال، روزانه از اینترنت بدون هیچ دلیل و هدف خاصی استفاده می کنند. در این بازه سنی اعداد و ارقام در اوج خود قرار دارند و با بالا رفتن سن درصد ها پایین تر می آیند. حدود ۲۷ درصد افراد ۵۶ تا ۶۴ ساله روزانه برای سرگرمی و گذراندن وقت آنلاین می شوند. در حالی که این میزان برای سنین بالاتر از ۶۵ سال به ۱۲ درصد می رسد.

هرچند که این تحقیق در آمریکا انجام شده است، اما چندان دور از انتظار نیست که در دیگر کشورها هم با رفتار مشابهی از طرف کاربران اینترنتی روبرو شویم. خب، دفعه بعد که حوصله تان سر رفته بود، کامپیوترتان را روشن کنید، اینترنت آماده است که شما را سر حال بیاورد.

راستی، شما چه میزان از زمان وب گردی تان صرف انجام کار می شود؟ چند درصد آن بدون هدف و فقط برای گذر زمان است؟

منبع

نمایشگری که اثر انگشت روی آن باقی نمی ماند

اثر انگشت، قطرات چربی و روغن همیشه یک دردسر بزرگ برای گجت ها بوده است. شاید بتوانیم وجود آنها را روی کیبرد تحمل کنیم، اما روی نمایشگر واقعا غیر قابل تحمل هستند. سال ها است که شیشه هایی ساخته شده که آبگریز هستند و قطرات آب روی آنها باقی نمی ماند. اما موضوع در مورد روغن و چربی فرق می کند و تا به حال موفقیت خوبی برای ساخت پوششی که چربی ها به آن نچسبد به دست نیامده است.

حالا یک تیم تحقیقاتی با یک ایده ساده موفق به ساخت چنین پوششی شده اند. جالب اینجا است که آنها با استفاده از دوده شمع چنین پوششی را ساخته اند.

روش کار به این صورت بوده که شمعی زیر یک شیشه نگه داشته شده تا دوده حاصل از آن روی شیشه یک لایه نازک تشکیل بدهد. این لایه حدود ۳۰ تا ۴۰ نانومتر ضخامت دارد و به راحتی از روی شیشه پاک می شود. برای اینکه این لایه روی شیشه ثابت باقی بماند آنها آن را با کمک یک لایه سیلیس به قطر ۲۵ نانومتر تثبیت کرده اند و برای حذف رنگ سیاه دوده، این مجموعه را تا ۶۰۰ درجه حرارت داده اند تا کاملا شفاف بشود.

نتیجه کار شیشه ای است که دارای یک لایه ضد چربی است. به این معنی که اگر انگشت خودتان را روی آن قرار بدهید اثر انگشت شما روی آن باقی نمی ماند. این محققین حتی تصاویری با سرعت بالا از قطرات ریز چربی هنگام سقوط از سطح شیشه تهیه کرده اند.

جالب تر اینکه این پوشش جدید می تواند روی سطوح دیگر مانند آلومینیوم، فولاد و مس و… هم استفاده شود و بنابراین می توانید به این فکر کنید که در آینده بدنه کامپیوتر و لپ تاپ های شما هم دارای چنین پوششی باشد و دیگر اثر انگشت و چربی روی آن باقی نماند.

منبع

کول دیسک Crypteks، پناهگاه فوق امنیتی دیجیتال

در دنیای دیجیتال و به خصوص با توجه به مشکلات عدیده امنیتی که روز به روز هم بیشتر می شوند، در کنار ترس هایی مانند ترس از ارتفاع یا ترس از تاریکی، باید ترس از امنیت اطلاعات دیجیتال را هم اضافه کرد. کم کم می توانیم علائمی از چنین وسواسی را در بسیاری افراد و از جمله خودمان پیدا کنیم!

اگر شما هم نگران نگهداری امن اطلاعات دیجیتال بسیار مهم تان هستید، بهتر است سراغ درایو یو اس بی Crypteks بروید، تا اسرار مگوی شما را با رمزنگاری سخت افزاری بسیار قوی خود و ترکیب آن با قفل فیزیکی به خوبی محافظت نماید.

این کول دیسک که از ابزاری با نام cryptex در فیلم کد داوینچی الهام گرفته است، درون سیلندری از آلیاژ آلومینیوم قرار می گیرد. سارق یا جاسوسی که می خواهد به اطلاعات شما دست پیدا کند، ابتدا باید رمز ۵ کاراکتری این سیلندر آلومینیومی را باز کند تا به کول دیسک دست پیدا کند. البته هر کاراکتر این رمز می تواند یکی از ۲۶ حرف الفبای انگلیسی یا ۵ عدد باشد. یعنی رمز انتخابی شما می تواند از بین چهارده میلیون و سیصد و چهل و هشت هزار و نهصد و هفت (۱۴۳۴۸۹۰۷) کاراکتر ممکن انتخاب گردد.

البته اگر فرد مورد نظر اینقدر پشت کار داشته باشد که رمز را کشف کرده و کول دیسک را از سیلندر بیرون کشیده و به کامپیوتر وصل کند، حالا باید از پس رمزنگاری سخت افزاری ۲۵۶ بیتی AES اطلاعات شما بر بیاید و همچنین رمزعبور ثانویه اطلاعات را هم در اختیار داشته باشد. خب، اگر این مراحل را هم پشت سر گذاشت، من فکر می کنم حقش باشد که به هر اطلاعاتی دست پیدا کند. با این همه تلاش، اطلاعات کشف شده نوش جان!

Crypteks در حجم های ۴، ۸ و ۱۶ گیگابایتی با سرعت خواندن ۲۴ مگابیت بر ثانیه و سرعت نوشتن ۱۰ مگابیت برثانیه عرضه خواهد شد. زمان عرضه آن هم احتمالا تعطیلات آخر سال جاری میلادی خواهد بود. درایو های ۸ و ۱۶ گیگابایتی به ترتیب ۱۳۰ و ۱۶۰ دلار قیمت گذاری شده اند. اگر هم برای داشتن این کول دیسک ها خیلی عجله دارید، از حالا می توانید در این صفحه آنها را پیش خرید کنید.

منبع